مغان من : " مهره چینی انتخاباتی حاج ولی یا اتحاد مردم گرمی ؟‼ "
بدون هیچ تردیدی شهرستان گرمی، یکی از محروم ترین شهرها و به نوعی از حیث شدت محرومیت می توان آن را " سرزمین فراموش شده " نامید.
امّا آن چه که لازم است در اینجا روشن شود ، این است که در مناطقی همانند گرمی که بنیه ی سازندگی و زیرساخت های اصلی و اشتغالزا و رفاه آفرین که از همان ابتدا بیش از حد تصور ضعیف بوده ، یک جهش عمرانی و فرهنگی را می طلبیده که متأسفانه در بسیاری جهات این دیار دانش پرور یا به کلی فراموش شده و یا از باران رحمت سازندگی و رفاه که در جای جای کشورمان باریدن گرفته ، تا حدودی بی نصیب شده است. اینجاست که در مقایسه با حجم خدماتی که در شهرهای دیگر استان انجام گرفته ، بسیار ناچیز بوده و از سیل بودجه ای که به بعضی از شهرستان های همین استان سرازیر شده ، این عنایت نسبت به مردم گرمی به صورت قطره چکانی صورت گرفته که هرگز عمق محرومیت این دیار را سیراب نکرده و نخواهد کرد و اگر بوده بخش اعظم آن به انگوت اختصاص یافته، مبالغ اختصاص یافته به انگوت با هیچ گونه ادبیات و قواعد بودجه ریزی حاکم بر ایران سازگار نیست. .